Het mooie aan je bewust zijn van chakra-energie, is dat je het heel goed kunt gebruiken om jezelf stap voor stap of juist razendsnel beter te begrijpen. Je hoeft er niet vreselijk spiritueel voor te zijn. Chakra betekent niet meer dan energiewiel en de zeven chakra’s hebben elk hun eigen heel herkenbare thema. Zelf koppel ik chakra’s inmiddels zelfs los van spiritualiteit. Ik gebruik hun thema’s om meer inzicht in mezelf te krijgen. Een mooi voorbeeld daarvan is het verhaal van mijn laatste motorreis en hoe rap ik mezelf daarvan herstelde na een aantal hele spannende ervaringen, enige paniek en heimwee, niet zonder de nodige huilbui. Ik denk dat je er wel wat herkenning in gaat vinden.

Huilen in mijn helm

Laat ik beginnen met zeggen dat er niks mis is met huilen. Net zoals er niks mis is met lachen. Het is een emotie en emoties mogen er zijn. Het kan ook allebei ontzettend opluchten. Het verschil is wel dat ik na een lachbui niet verder nadenk, maar dat ik een huilbui graag analyseer. Vooral als ik niet gelijk weet waarom ik eigenlijk moet huilen en de tranen me volledig overvallen. Dan keer ik naar binnen om te vinden waar het verdriet vandaan komt en of ik er iets mee mag doen of het zo laten.

Als kind moest ik altijd al huilen als we op vakantie vertrokken. Stilletjes naar buiten starend vanaf de achterbank in de hoop dat mijn twee zusjes het niet zagen en me er mee zouden pesten. Bovendien kreeg ik de dag voor vertrek altijd ontzettende buikpijn en last van mijn darmen. Nu weet ik dat dat komt als ik spanning heb. Zenuwen of nervositeit slaat nog steeds direct op dat buikgebied. Ik dacht altijd dat het huilen was omdat we de honden achter moesten laten als we op vakantie gingen. Maar inmiddels weet ik wel beter. Op mijn 43e heb ik het nog steeds en we hebben al een paar jaar geen huisdieren meer..

Alleen reizen vind ik gewoon veel te spannend. Ik zou mezelf dolgraag als een stoere avonturier omschrijven, maar dat ben ik van nature echt niet. Ik durf zelfs te beweren dat er maar weinig mensen zijn die in hun leven meer beren op de weg zien dan ik. Als ik dan een beer tegenkom, probeer ik hem alleen wel te temmen, te aaien en vriendelijk terug het bos in te sturen. Ik weiger om te blijven hangen in mijn angsten en paniek, hoe moeilijk dat soms ook is. Naast paniekerig ben ik ook nog eens heel streng voor mezelf. Ik wil graag zelfredzaam zijn en zeker niet onder doen voor anderen. Niet competitief, helemaal niet, maar als een ander iets kan, dan moet het mij toch ook lukken? Het hoeft niet eens beter dan de ander, maar ik wil dan snappen waarom iets mij niet lukt en ik geef dan niet snel op. Herken je inmiddels al wat dingen? Ik zal je zo vertellen hoe ik hier mee om ga, gelinkt aan chakra’s en een motorreis vol avonturen en overwonnen hindernissen.

Op 30 juni vertrok ik richting de Dolomieten in Noord Italië. De eerste twee dagen was mijn reis solo omdat Juri geen motorrijder is. Daarna ben ik aangesloten bij een bergbochtentraining van Moto Maestro. Gerwin is daar de eigenaar van en dit is mijn derde training bij hem. Naast het trainen in beter en veiliger rijden in de bergen is het een goed verzorgde vakantie in een luxe hotel met fantastisch eten en altijd een wellness erbij. Los van de overweldigend mooie natuur en de mooie bochtige wegen waar ik als motorrijder zo dol op ben. Een compleet pakket dus! Echt iets om je op te verheugen. Maar het afscheid van Juri voel me zwaar en dat zorgde ervoor dat ik op de snelweg al gauw tranen liet lopen in mijn helm. Dat mocht van mezelf en met een lekker muziekje op was het na een minuut of tien voorbij. Op weg naar de leuke wegen in Duitsland, op naar mijn eerste hotel.

Alles ging goed. Maar wat was het heet! Daarom besloot ik de laatste twee uur in te korten en de snelweg te nemen. Zo kwam ik rond vieren aan in Idstein. Alleen op je hotelkamer zitten is niks, dus ik wilde ‘even’ naar de stad lopen. Daarvoor moest ik dwars door een bos en over een flinke heuvel heen. Overal stonden borden waar je wel en niet mocht lopen in verband met jonge wilde herten, zwijnen, vossen en zelfs wolven. Het enige wat je echt hoort zijn natuurlijk de merels en muizen die door de bladeren scharrelen. Maar ik kwam ooit een wild zwijn tegen op de Veluwe en helemaal met jongen ben je dan echt niet blij. Dus, oren gespitst. Het meest gevaarlijke bleken toch wel de smalle paden met hoge brandnetels in combinatie met mijn korte broek. Omkeren dan maar? Hell no! Dan zet ik door ook. Zelfs met 31 graden. Het bleek uiteindelijk 5 kilometer te zijn naar de stadskern. Daar aangekomen nam ik een stevige Goulash soep om weer wat zout en vocht aan te vullen en na een rondje gelopen te hebben voelde ik de paniek al opkomen. Ik moest ook weer helemaal terug en het was zo ontzettend warm. Wat als ik flauw zou vallen? Wat als ik zou worden aangevallen? Wat als als als… Ik kan mezelf heel goed paniek aanpraten in mijn hoofd. Maar omdat ik hier al jarenlang last van heb, kan ik mezelf ook wel weer goed kalmeren. Ik had water bij me, een mobiele telefoon en ik had net goed gegeten. Er kon van alles gebeuren, maar de kans dat er niks gebeurt is groter. Dus hup, daar ging ik. En weer 5 kilometer later was ik terug bij het hotel. Uitgeput. Netflix aan en ontstressen dan maar. Zo kan mijn verstand uit en komt er rust in mijn hoofd.

200km wasstraat

De volgende dag zou het flink gaan regenen. Nooit leuk op vakantie, maar op de motor nog wel iets minder leuk vind ik. Ik probeerde nog een rit om de buien heen te plannen, maar ik moest naar Zuid Duitsland. Daar had ik in de avond met drie andere deelnemers afgesproken om verder te gaan reizen naar Italië. In plaats van leuke bochtige wegen binnendoor via het Zwarte Woud nam ik de Autobahn. Het was 50km droog en na nog eens 150km stopte het met zachtjes regenen. Ik heb uiteindelijk de laatste 200km door een wasstraat van regen heen gereden. Mijn speciale motorpak liet zelfs uiteindelijk water door. De dag ervoor nam ik een verkoelende douche omdat ik nat was van het zweet, nu nam ik een warme douche omdat ik koud was van de regen. Maar, ik was er! Ik had de twee dagen alleen reizen gedaan en eigenlijk ook best genoten! De nadruk ligt even op de spanning van de dagen, maar motorrijden is voor mij pure ontspanning, net als mandalatekenen. Vooral als het droog is dan. 🙂

Oostenrijkse politiefuik

Dag drie reisde ik met vier andere deelnemers vanuit Zuid Duitsland langs mooie Oostenrijkse bergpassen binnendoor naar het hotel in Italië. Dat was althans de bedoeling. Na een kilometer of 50, op een mooie bergpas, werden we door twee Oostenrijkse agenten naar de kant gewuifd. Er zijn een paar bergpassen waar je als motorrijder niet meer dan 95db aan geluid mag produceren. Dat wist ik. En ik wist ook dat mijn motor 96db geluid produceert. Maar omdat het af fabriek zo is en ik niets aan de motor heb gewijzigd, dacht ik dat ik wel doorgelaten zou worden. Ik kan de motor namelijk niet stiller maken dan hij is. Ik had het mis. De agent was resoluut. Op het kenteken staat 96dB en ik moet direct €220 betalen en terugkeren. Ik mocht niet verder. Dan sta je toch mooi te kijken hoor. En ik voelde zoveel emoties. Van boos naar verdrietig en nog veel meer. Dat gaat dan in mijn hoofd zitten en eigenlijk is de rest van de dag dan al verpest als ik niet uitkijk. Gelukkig wilde deelnemer Jos wel met me mee terugrijden en een andere weg zoeken. Onderweg moesten we wachten omdat er een traumaheli stond om een verongelukte motorrijder op te halen (ik zag gelukkig geen details), stonden er nog meer politiecontroles (waar ik door mocht) en als positieve verrassing zag ik een ander motormaatje uit Nederland rijden op de Fernpas. Dat was een leuke verrassing! Een beetje een emotionele achtbaan, maar die blije noot zorgde er wel voor dat de mist in mijn hoofd opklaarde en ik van het rijden en de prachtige omgeving kon gaan genieten. Pas na tien uur rijden en 500km in plaats van 300km kwamen we aan. Inmiddels was het nieuws van de boete al rondgegaan en begonnen we er maar grapjes over te maken. Verder had er niemand zo’n luide motor als ik (wat écht wel meevalt!) en op 11 deelnemers was ik ook nog eens de enige vrouw. Lol gegarandeerd. Als ik hem startte riep ik: ‘Jongens, oren dicht! 96dB!’

De training

Het was druk in de Dolomieten. Vorig jaar was ik er om dezelfde tijd, maar toen waren er nog reisrestricties wegens Covid en toen was het veel minder druk. En veel minder heet. Het rijden was deze keer dan ook veel intensiever omdat het nog meer concentratie vergt, je met alle wielrenners in de haarspeldbochten toch rechtop wil blijven met de motor en niet chagrijnig wil worden omdat je weer achter een touringcar terecht komt en inhaalacties moet plannen. Ik weet het, ik was zelf onderdeel van de drukte…. De Dolomieten is geweldig en daarom komt iedereen er wandelen, fietsen en rijden. Logisch! Maar als je wil gaan, pak dan een andere maand zou ik zeggen. Tip van Kim!

De volgende dag reed ik mijn motor voor de tweede trainingsdag de garage uit. Dat was tenminste de bedoeling. Op dag 1 was het goed gegaan, maar de uitrit was echt een onmogelijke doordraaibocht met gladde ondergrond en een veel te steile helling. Met angst voor tegenliggers nam ik het met te weinig snelheid en liet ik mijn motor op steile uitrit omvallen. Doei zelfvertrouwen. Ik stond helemaal te trillen van schrik. Ik werd natuurlijk rap geholpen en de instructeur reed de motor omhoog. Maar wat spookte er de rest van de dag door mijn hoofd en stond het plezier in de weg? Daar waren de beren weer. En ik kreeg ze maar moeilijk het bos terug in. De instructeur vroeg me wat ik nodig had om het los te laten. ‘Vanavond even een huilbui op mijn kamer.’ zei ik. TOT ik aan het einde van de middag de sterren van de hemel reed! Ik reed voorop en trof een stuk weg zonder verkeer voor me, mooi strak asfalt en geweldige bochten en haarspelden! Later zei de instructeur dat hij kippenvel kreeg van hoe hij me naar beneden zag rijden en de deelnemer achter me kwam met een high five op me afrennen in de garage met een dikke glimlach van hoe lekker we door die bergen hadden afgedaald in dezelfde flow. Ik was er weer! Zonder huilbui!

Hulp vragen….da’s een dingetje

De volgende ochtend bij het ontbijt was ik nerveus. Ik moest mijn motor weer die garage uit gaan rijden over die steile bochtige uitrit. Ik nam een beslissing die ik ontzettend moeilijk vond. Ik schreef al eerder dat ik graag zelfredzaam ben en niet onder wil doen voor anderen. Maar de stress van die uitrit zat me onwijs in de weg! Ik ging met de instructeur praten en legde hem uit dat ik het eigenlijk gewoon niet meer wilde doen. Ik wilde niet meer mijn motor die garage uit rijden. De dag zou dan elke keer met dikke stress beginnen. En ik wilde mezelf eigenlijk ook niet pushen om het toch te doen of te leren. Hij zag me, begreep het en de rest van de week hebben anderen voor mij mijn motor naar de parkeerplaats gereden. Mensen wat een last viel er van mijn schouders! En tegelijk teleurstelling in mezelf, maar de rust was groter dan de teleurstelling. Deze hulp vragen was voor mij een flinke stap, maar wat ben ik blij dat ik het gevraagd heb! Nu starte de dag zonder stress en met zin om lekker te gaan rijden.

Lang verhaal kort

De rest van de week heb ik genoten. Een supermooie omgeving, allemaal leuke lieve mensen, een rustdag met lezen in de tuin met jacuzzi en met een kabelbaan naar de lunch bovenop een berg. Het kon niet op. Ik reed nog een veel te spannend pad dat afliep en vol grind lag. Waar de mannen zeiden dat het een gaaf pad was beloofde ik mezelf dat nooit meer te hoeven doen. Op de 800 meter dat het lang was, vreesde ik voor tegenliggers, overwoog ik af te stappen omdat ik niet wist hoe lang het zou zijn en of er een haarspeldbocht in zou zitten, bedacht ik me dat ik dan achterop naar boven moest en dat ik dat eigenlijk ook niet durfde en kwam ik uiteindelijk zwetend aan op het einde van de weg. Ik had het gedaan! Ik was boven gekomen! Maar ik hou toch meer van asfalt dan van dit soort praktijken. En dat is okay! Er was alleen weer wat spanning opgestapeld op alles van de week.

De dag erna begon mijn soloreis naar huis. Een klein kwartier na vertrek hield de carabinieri me staande. Alleen mij. Ze pikte me uit de file met auto’s. Die gasten dragen ENORME wapens! Ik moest afstappen, mijn papieren laten zien en toen lieten ze me staan. Zij liepen naar hun auto, noteerde allerlei dingen en ik stond daar maar. Helemaal onder de indruk van de enorme overmacht waarmee dit ging. Ik was nog maar net vertrokken! En hoewel je nu best kunt denken dat ik me aanstel, ik vond het spannend. Uiteindelijk gaven ze me mijn papieren terug en kon ik gaan. Wat ze nou hebben staan noteren, geen idee…..

Die avond in mijn hotel was daar dan eindelijk de huilbui. Ik wilde naar huis maar moest nog 500km de volgende dag. Waren de tranen alleen omdat ik naar huis wilde? Ik voelde ineens enorme heimwee en alle spanning van de dagen kwam los en vloeide er uit. Ook de volgende dag op de autobahn met een lekker muziekje op waren er toch weer even tranen, maar ook van opluchting en trots. Ik was er bijna! En ik had het gedaan! En ondanks alles wat ik had meegemaakt had ik vooral veel plezier gehad! Volgend jaar wil ik weer. Echt waar. Het plezier heeft overheerst en met begrijpen waar alle spanning en stress vandaan kwam, zit dat me niet meer in de weg. Al zal ik gerust weer om hulp vragen bij de garage uitrijden. Soms mag je trots gewoon aan de kant. Of wie weet probeer ik het dan wel weer zelf. Wie zal het zeggen? En is dat dan beter? Ik vind inmiddels van niet. Grensverleggend bezig zijn hoeft niet continue. Soms mag je terug in je comfort om op andere vlakken juist ontspannen te kunnen groeien. Het elastiek kan niet altijd strak gespannen staan.

Chakra bewustzijn

Dat was gisteren. Gisteren was ik eind van de middag thuis. Ik heb mijn motor, die ik mijn Draak noem, gewassen en ik wilde niet eens meer opstappen om hem naar de garage bij een vriend te rijden waar ze luxe stalling heeft. Uitgeput heb ik samen met Juri gegeten, film gekeken en als een blok geslapen in mijn eigen bedje. Vandaag is het maandag en ik wilde graag weer gaan werken aan de Mandala Academie! Maar ik had een tussenfase nodig. Ik besloot de dag te beginnen met in de tuin werken. Aarden, gronden. Het thema van chakra één. Ik wilde mijn gevoel van veiligheid en thuis zijn herstellen voor ik weer aan het werk ging. Want dan zou ik direct weer vanuit mijn hoofd aan de slag moeten. Dus ik ging de klimop te lijf met een heggeschaar, plukte onkruid, genoot van alles wat ineens in bloei staat en terwijl ik dat deed voelde ik mezelf opknappen. De creativiteit begon te stromen (chakra twee) en het idee voor deze blogpost kwam omhoog. Dat zorgde ervoor dat ik me weer krachtiger voelde in plaats van moe (chakra drie) en het deed me goed dat ik even een paar uur lief voor mezelf was geweest (chakra vier) in plaats van streng direct achter de computer de duiken. Chakra vijf staat voor uiting en met het schrijven van deze blog is dát wel gelukt. Ik zie de week nu helder voor me (chakra zes) en voel mezelf langzaamaan weer verbinden met mijn hogere zelf, daar waar ik in chakra zeven inspiratie vandaan haal. Hiermee wil ik aangeven dat dingen zich opstapelen. Als je begint met begrijpen wat je echt nodig hebt, dan kun je daar naar handelen. En zo begon ik na de lunch weer heerlijk met werken in de Mandala Academie, vol rust in mijn lijf en hoofd. Helemaal gereset.